Τις τελευταίες ημέρες -ίσως και 2-3 βδομάδες θα έλεγα- βρίσκομαι σε μία κατάσταση που συγκινούμαι με το παραμικρό. Και φυσικά κλαίω και με το παραμικρό. :Ρ
Ένα τραγικό παράδειγμα: Καθίσαμε ένα ωραίο βράδυ να δούμε μια κωμωδία (κοσμοϊστορικό γεγονός αυτό, σημειώστε το, διότι ο ένας από εμάς δεν έχει διάθεση για ταινίες κι ο άλλος δεν έχει χρόνο), και εμένα αντί να μου φανεί αστείο (που υπό άλλες συνθήκες θα είχα σκάσει στο γέλιο-guarantee), μου φαινόταν πολύ συγκινητικό κι έτρεχε το δάκρυ κορόμηλο.
Ένα τραγικό παράδειγμα: Καθίσαμε ένα ωραίο βράδυ να δούμε μια κωμωδία (κοσμοϊστορικό γεγονός αυτό, σημειώστε το, διότι ο ένας από εμάς δεν έχει διάθεση για ταινίες κι ο άλλος δεν έχει χρόνο), και εμένα αντί να μου φανεί αστείο (που υπό άλλες συνθήκες θα είχα σκάσει στο γέλιο-guarantee), μου φαινόταν πολύ συγκινητικό κι έτρεχε το δάκρυ κορόμηλο.